Dalgalar, korkular ve sessizlik

İntepe'deki evimiz sessiz. Ve ben ölümüne isteksizim. Her şeye karşı. Akşamları kabuslar görüyor, gördüğüm kabusların etkisinde kalıp kendi hayatımı zehrediyorum. Binlerce kere söylediğim gibi, ben hayallerle yaşarım. Hayallerim ve kabuslarım o kadar gerçektir ki... Bu sabah yine bir kabus gördüm mesela. Gözleri yaşlı uyandım. Hemen arkamı döndüm annem görmesin diye. Sonra da başladı tüm gün sürecek olan bir baş ağrısı.
Annemler yan tarafta şu an. Bana hiç ilgilenmediğim bir şeyden bahsediyorlar. Gülümseyerek dinliyorum. İçimde hem bir güven hem de bir korku var. Geleceğimden korkuyorum. Onun kollarımdan gitmesinden korkuyorum. O ise gülümsüyor bana. Rahatlıyorum ama asla tam bir huzur olmuyor. Sadece onun kollarındayken tamamen huzurlu oluyorum. Uzaktayken ne söylese de ne yapsa da huzuru bulamıyorum.
Muhtaçlık değil bu. Yani onsuz yaşamam değil. Yaşanır tabi. Ama bu bağımlılıktan öte, eşini bulmak gibi. Eksik parçanı doldurmak gibi. İnsan bir şeyleri eksik de yaşayabilir. Mutlu da olabilir. Ama o huzur noktasında eksiksiz olmalıdır. Olabilecek en iyi durumdur bu ve içinde birliği ve mükemmelliği barındırır. İşte bu yüzden gerekli o. Yanımda olmalı, boşluğu doldurmalı, benimle birlikte bir olmalı...