Hayatımın bu evresinde yine korku beni ele geçirmiş durumda. Yine korkuyorum. Okulumdan, çevremden ve daha önemlisi kendimden. Stres doluyum bu aralar. Geceleri uyumakta zorlanıyorum. Okul beni aşırı derecede zorluyor. Sürekli ama sürekli ders çalışmam gerek. Yapamıyorum ama bu çektiğim vicdan azabını azaltmıyor. Geceleri sorumluluktan uyuyamamaktan korkuyorum. Ayrıca bu haftalarda yine MR çektirmem gerek. Sorun olmadığını düşünsem de hem MR'a girmekten hem sonuçlarından korkuyorum. Bazı şeylere zamanla alışılırmış, bazıları da zamanla sıkarmış. MR öyle bir şey işte. Yani ikincisi gibi. 6 ayda bir girince hiçbir esprisi kalmıyor. Daha kötüsü ise tümörümün büyümüş olma ihtimali. Gerçi öyle hissetmiyorum ama belli olmaz. Yine de işte o kadar sorumluluğun arasında ben en az 3-5 günümü hastanede harcayacağım. Unutmadan bir de yeterince işim yokmuş gibi çalışmaya da başladım. Staj yapıyorum. Çok ağır bir iş değil ama bu kadar işin arasında açıkcası koyuyor. İşte ben böyle delirmek üzereyken, bu şarkı geliyor karşıma.
Ne olduğunu bilmiyorum. Gerçekten bilmiyorum. Ama bu şarkı bana derinlerde bir yerlerde dokunuyor. Bütün stresimi götürüyor ve beni bir çeşit huzura kavuşturuyor. Ama nasıl oluyorsa işte aynı zamanda mideme de bir taş koyuyor. Değişik bir hüzün var içimde. Hani şu rahatsız etmeyen türden. Bu şarkı benim için şey gibi: Hani gerçekten sıçtığını bilirsin ya. Böyle yüzleşirsin gerçekle. Yolunda gitmiyordur işler. İşte bunu anladığın anda içine saçma bir huzur gelir. Hala içinde gerçeğin hüznünü taşırsın. Ama eskisi kadar rahatsız etmez artık. Bu şarkı da tam böyle işte.
Bu şarkının bana bir katkısı daha var; yazma isteğim. Beni eskiden beri okuyan birkaç sadık okuyucum var. Onlar bilirler işte ne zamandır yazamadığımı. Gerçi benim yazmaya başlamam pek hayrı alamet değildir ya o da ayrı konu.
Neyse sabahın köründe dersim var benim. Şimdi güzel bir uyku çekme vakti.
Sonradan ekleme: Bu 100. blog yazımmış bu arada. Pek manalı olmadı mı? Neyse güç sizinle olsun falan.
