Zaman ve Mekan

Bana hep zamanla geçer diyorlar. Benim saatim ise tersine işliyor sanki. Her geçen saniye daha da artıyor içimdeki boşluk. Boşluk büyüyor, deliyor tenimi. Toz şeker gibi dağılıyor bedenim. Sadece tatlı değil tadım; acı. Dolunay kadar hüzünlü rengim. Sıcak değil artık yanaklarım. Boşluğun içinde var bir ışık; ışığın adı umut. Her telefon sesinde bir heyecan, ardından yıkılan umut. Gece gözümü diktiğim tavanda gölgeler çağırıyorlar beni yanlarına. Yani tersine akıyor zaman, içine çekiyor beni mekan. Yani 4 boyut da bana karşı. Umudum 5. boyuta kaldı.

Ama kim bilir? Belki 5. boyutta bekliyor olur beni...